Sgaaflijst 4

1) Swans – Seer

Industrial, drones, postrock, americana en de voordagen van de Apocalyps samengebald in een intense catharsis; in anderhalf uur werd ik – en de rest van Roadburn met mij – emotioneel geheel leeggezogen en tegelijkertijd weer opgeladen. Een intensiteit die Swans tot op dat moment alleen live leek te kunnen behalen, zij het als luidste band, meest intense live band of meest agiterende live sensatie.

2) The XX -Coexist

Coexist van The XX is als break-up seks; fijn zalvend, vertrouwd en heerlijk maar o zo pijnlijk in dezelfde stoot. 

 3)  Raketkanon – RKTKN #1

Intense posthardcore uit België met een heerlijke noise en indierock inslag. Voor zowel liefhebbers van Hüsker Dü als fans van At The Drive-In en Shellac. De aanrader voor oktober.

4) Dinosaur Jr. – I Bet On Sky

Gierende gitaarsolo’s van J. Mascis die nergens beginnen, naar toe gaan noch ergens specifiek eindigen. De typisch melodische baslijnen van Lou Barlow (die ook weer twee nummers mag bijdragen, stiekem weer de twee beste), de nasale zang van Mascis en dat alles in een quasi-ongeïnteresseerde punksetting alsof het nog steeds 1988 is.

5) Animal Collective – Centipede Hz

Voor veel mensen waarschijnlijk het equivalent van lawaai, maar voor de mensen die de rust nemen om de onrust tot zich te laten wellicht de beste achtbaanrit van hun leven. En een duidelijk beeld van hoe de duizendpoot klinkt als hij door een sampler heen loopt.

Charlie Jones’ Big Band – Until I Get Bald

Charlie Jones’ Big Band is de band rond kunstenaar Jan Verstraeten, in 2010 nog een duo met Joris (Jones) , maar voor de derde langspeler Until I Get Bald inmiddels uitgegroeid tot een kwartet.

Nog steeds geen bigband, zoals de bandnaam impliceert, maar naast de logistieke groei van de band is Charlie Jones’ Big Band sinds Wash The Dirt Off These Hands op Quadrofoon Records is de band ook muzikaal enorm gegroeid.

Daar waar dit tweede album niet ver voorbij de folkloristische bluesverzameling van Alan Lomax en The Anthology Of American Blues And Folk Music kwam, weet het kwartet op Until I Get Bald dat geluid echt te moderniseren zonder de authentieke chaingang kwijt te geraken.

LEES HIER VERDER

Charlie Jones’ Big Band – Wash the Dirt of these Hands

Het lijkt waanzin, grote overmoed en zelfoverschatting; een vinyllabel beginnen in 2009. Dat in een tijd dat grote labels hun minder rendabelen afstoten, in hun pr overgaan op het streamen van promo’s of mp3’s van lage bitrate om hun kosten te drukken tegen de stroom in zwemmen. Je zou haast denken dat Ries Doms (eigenaar/oprichter Quadrofoon Records) een Zeeuw is, zo hard hij tegen de wind in fietst. Maar Quadrofoon Records komt uit Tilburg en heeft vooralsnog, met de derde release in onder een jaar, het gelijk aan haar zijde.

Na Hooghwater en Shaking Godspeed is het aan Charlie Jones’ Big Band om het derde stuk vinyl te vullen. Een grote band, afgaande op de naam. Maar zoals wel vaker in de rockwereld, schijn bedriegt. Charlie Jones en zijn grote band betreft twee jonge Belgen, een op de potten en pannen, de ander met een gitaar om de hals en daarin een set strakke stembanden. Jonge Belgen met daarin een donker bruin blues hart.

LEES HIER VERDER

Flying Lotus – Cosmogramma

Alsof een pizzakoerier in een bos van paddestoelen terecht is gekomen, zo klinken de eerste 8-bit tonen van Cosmogramma. Een op hol geslagen spelcomputer. Maar dat is slechts de inleiding op deze space-opera.

De daarop volgende 45 minuten brengen dubstep, jazz, two-step en een heel breed scala aan andere dance- en hiphopaanverwanten.

En dat dan meestal door of over elkaar heen gebruikt. Op Cosmogramma schrijft multi-instrumentalist Steve Ellison niet zomaar muziek, maar schrijft hij een blauwdruk.

LEES HIER VERDER

The Gaslamp Killer – Breakthrough

Hoewel William Benjamin Bensussen al sinds 2000 actief is als The Gaslamp Killer, is Breakthrough pas de eerste langspeler. Een debuut op Brainfeeder, het hiphoplabel van Flying Lotus.

Of dit debuut echter de grote doorbraak gaat betekenen voor The Gaslamp Killer, zoalsCosmogramma dat deed voor Flying Lotus, is maar de vraag. Inhakend op de verschillende tradities waar Bensussen uit voortkomt is Breakthrough een enorm eclectisch album geworden.

Elementen uit traditionele Turkse muziek, turntablisme, Mo’Wax trip- en hiphop, jazz en psychedelica worden afgewisseld met elkaar. Dit vaak erg hak op de tak, wat Breakthrougheen enorm moeilijk album maakt om rustig naar te luisteren. Veel van de geluidsexercities zijn te onsamenhangend om te overtuigen.

LEES HIER VERDER

Verrassing met Mumford, Carice en Raketkanon

Als je van verbazing van je stoel wil vallen, is het aan te raden Babel van Mumford & Sons te luisteren. Nog nooit heeft een album zo erg geklonken als de voorganger. Is dat slecht, vervelend? Niet direct, als je weg bent van Sigh No More, dan vind je het vast niet vervelend om precies dezelfde nummers met een iets andere tekst en betere productie nog een keer te horen. Ben je echter opzoek naar verrassing, dan is het aan te raden door te zappen naar het volgende station.

Wellicht dat je dan uitkomt bij het debuut van Carice van Houten. Een enorm verrassend album, vooral vanwege de ontvangst. Persoonlijk vind ik het prachtig dat de actrice haar horizon verbreedt en gewoon doet wat haar hart zegt. Vooral ook omdat ze dit doet met artiesten die ik zelf al enkele jaren, zo niet decennia, hoog heb zitten. Ken Stringfellow is een persoonlijke held van mij. You Avoid Parties (van de tweede langspeler van The Posies; Dear 23) is zelfs een van mijn favoriete nummers uit de jaren 90 en The Posies de band die ik sowieso het meeste heb gezien gedurende mijn leven. Maar dat is niet de enige van mijn helden die op See You On The Ice voorbij komt. Steve Shelley (Sonic Youth), Howe Gelb (Giant Sand), Antony (and the Johnsons) Hegarty en nog wat figuren die in meervoud – vaak zelfs nabij compleet – in mijn platenkast te vinden zijn. Helden met een grote H en een grote invloed op mijn muzikale ontwikkeling.

LEES HIER VERDER

Efterklang – Piramida

Als er een lijn valt te trekken door het werk van het Deense Efterklang, dan is het de experimenteerdrang die het kwartet met elk nieuw album toont. Elk album wordt een ander pad bewandeld.

Zo ook met de vierde langspeler, Piramida. Meer nog dan de voorganger, Magic Chairsuit 2010, slaat de band hier de weg van de pop in. Jaren zeventig-pop, wel te verstaan. In sfeer vooral, maar ook in de diepe arrangementen, doet Efterklang hier denken aan Roxy Music.

De botsing tussen klassieke instrumenten en elektronica zorgt voor een voortdurende wrijving tussen melancholie en vooruitgang. Het is echter vooral de stempel van Eno – die in die dagen de studio tot instrument verhief – die hier hoorbaar is.

LEES HIER VERDER