Pop. 1280 – Imps of Perversion

Je zou haast denken dat Sacred Bones in de contracten laat vast leggen dat alle bands op het label minimaal een album per jaar moeten afleveren, ten hoogstens een elk anderhalf jaar. Vrijwel elke band op het label heeft namelijk een output die daar aan voldoet, één album per jaar. Zo ook Pop. 1280, dat in 2012 nog debuteerde met The Horror, een van de vieste noiserock platen van het jaar, wellicht enkel overtroffen door de saxofoon goorheid van K-Holes.

Bouwend op de erfenis van The Jesus Lizard, Swans, The Birthday Party, Cop Shoot Cop en Sonic Youth wrijft Pop. 1280 daar een dikke driekwartier met gefrustreerde posthardcore tegen de haren in. Pijnlijk, vies, luid, vies, compromisloos, vies, agressief en vies, een lijn die een jaar later eenvoudig wordt doorgezet op Imps Of Perversion. Misschien zelfs nog viezer en gefrustreerder dan het debuut spuugt Pop. 1280 hier als of de duivel met brandende poten op en neer over de ruggenwervel rent.
LEES HIER VERDER

Braids – Flourish//Perish

Halverwege juni rolde droompoptrio Braids nog hypnotiserend over het Beekse strand, de desolate mix van housenachtmerries, tot in elektronica getransformeerd verlangen en ritmisch escapisme viel – beter dan dan de regen dat gehele weekend – perfect op zijn plek. Een set met vooral werk van de tweede plaat van het trio uit Montréal, Flourish//Perish, mede ook ingegeven door het feit dat ten tijde van Native Speaker het trio nog een kwartet was en er volop met gitaar gewerkt werd.

Gitaar is verdwenen
In Kinds//Amends, de vier tracks tellende ep die voorafging aan Flourish//Perish liet echter al horen dat de band met het verlies van een bandlid niet aan kracht had ingeboet. Wel werd duidelijk welke richting Braids nu op was gegaan. De gitaar is vrijwel geheel uit het muzikale plaatje verdwenen en vervangen door elektronica, samples en synthesizers. Andere wapens, maar het doel is weinig veranderd; een algehele hypnose in een ogenschijnlijk idyllische wereld. Ogenschijnlijk, want net als op Native Speaker zit de dreiging in elk hoekje en komt het verraad en de aanval bij verrassing, maar daarmee niet minder hard aan.
LEES HIER VERDER

Saltland – I thought It was Us But It was All Of Us

Wanneer u een langspeler van A Silver Mt. Zion, Set Fire To Flames of Esmerine in de kast hebt staan, dan bent u – waarschijnlijk onwetend – bekend met het werk van Rebecca Foon. Het jagende cellowerk, de donkere diepe grondtoon in Esmerine of een van de andere genoemden is vaak van haar hand. Gedienstig edoch onmisbaar in deze formaties, in Saltland neemt zij de hoofdrol. Grotendeels op band gezet in haar huisstudio is I Thought It Was Us But It Was All Of Us het solodebuut van de Canadese cellist.

Een opvallend opgewekte plaat, zeker voor de mensen die bekend zijn met Montreal/Constellation Records scene waar de celliste zich normaal in beweegt. Niet dat I Thought It Was Us But It Was All Of Us geen dreiging of donkere krochten kent, maar Foon verpakt deze graag in een opgewekter en zelfs hoopvol geluid. Speelser in de arrangementen, met majeur akkoorden over de rondzingende postrock gitaren en zelfs een licht moment van zonneschijn. De meer zwaardere kant, die zij duidelijk ook beheerst en in zich heeft, laat zij voor de andere bands waarin ze speelt.
LEES HIER VERDER

Fuck Buttons – Slow Focus

In een interview met het Italiaanse blad Mucchio geeft het Britse duo Fuck Buttons – ooit ontstaan om een film van Andrew Hung van een soundtrack te voorzien – aan dat het narratieve aspect in de creatie van de muziek fundamenteel is. Dat de muziek een verhaal van dynamiek, geluid en vervorming bij nog niet gemaakte films is. De vraag die dan automatisch rijst, is “Wat voor films?”. Waar past de postrock industriele electro noise van Fuck Buttons bij? Welke beelden roept de muziek zelf op?

Geen eenvoudige opgave, hoewel je zou kunnen claimen dat Tarot Sport sinds vorig jaar bij de (opening van de) olympische spelen hoort. Daar was het noise duo wellicht de meest opvallende verschijning. De Olympische Spelen is echter geen film, maar een stukje realiteit. Realiteit vol verlies en veel minder winst dan de (mediale) focus op de glorie zou doen vermoeden. Voedsel genoeg voor een script. De lange weg vol training en tegenslag naar het verlies. Anderhalf uur lang het verhaal van een van die andere zeven 100 meter finalisten volgen. De zware weg richting vergetelheid met de blik op de hielen van Usain Bolt.

LEES HIER VERDER

Walton – Beyond

Drie ep’s gingen vooraf aan Beyond. Drie ep’s waarin Walton zijn kijk op grime ontwikkelde en liet horen. Drie ep’s die nu gevolgd worden door Beyond, de eerste langspeler, nog steeds een zoektocht van een artiest in ontwikkeling.

Spelend met invloeden uit de techno (Need To Feel), dubstep (Help Me Out) en zelfs de wereldmuziek (Amazon) wordt een eigen geluid gezocht. Wonky, nerveus soms zoals in Grit, maar altijd licht vervreemdend en met een jazzy feel. Walton bouwt dansvloeren vol naakte mensen (Every Night) waar eenzaam escapisme op het traag kabbelend ritme van de nacht de leidraad vormt (Memories).
LEES HIER VERDER

Vår – No One Dances Quite Like My Brothers

Death In June. Het is flauw om de recensie te beginnen met de naam van een andere – legendarische – band, maar het is de naam die direct bovenkomt drijven bij het debuut van Vår.

Esoterische industrial darkwave met martiale ondertoon en volle marsritmes vormen op vergelijkbare wijze het fundament onder het werk van de Deense band. Het kwart duikt op No One Dances Quite Like My Brothers ruim een half uur in de meest donker poel van postpunk, synth- en new wave om daar glorieus weer uit op te duiken.

LEES HIER VOORAL EENS VERDER

Shining (NO) – One One One

Negen nummers, 58 minuten, een paar weg tellende secondes en een saxofoon, dat was vrijwel alles dat Shining (NO) nodig had om in 2010 de wereld voorgoed en ten goede te veranderen. Blackjazz, een genre definiërende plaat waarmee de Noorse band de wereld bekend maakte met de donkerste en meest desolate vorm van jazz, doorweeft met metal in haar rauwste en meest duistere uiting (of andersom).

Aan die plaat beginnen staat gelijk aan de eerste stap op een pad naar een nieuwe wereld. Dat pad aflopen is als een zware maar bevredigende pelgrimage met aan het eindpunt het gevoel aan de grenzen van het universum te hebben gesnuffeld.
LEES HIER VERDER

Samaris – Samaris

Weinig bands uit IJsland zullen er aan ontkomen, een vergelijking met Björk, Sigur Rós of Múm, zeker niet wanneer je debuut uitkomt op het label van de eerste, (gedeeltelijk) opgenomen is in de studio van de tweede onder supervisie van een van de kernleden van de derde. Dan zit je gebakken of ben je genaaid, net hoe de vergelijking uitvalt. In het geval van Samaris – u begrijpt het al, een band uit IJsland die aan voornoemde beschrijving voldoet – valt de affiliatie goed. De namen die de bio van de jonge band draagt, dienen meer als gedegen kruiwagen dan als stempel om de band weg te kunnen zetten.

Feeëriek effect
Natuurlijk, het gebruik van het IJslands heeft ook bij Samaris het zelfde feeëriek effect als bij de landgenoten. Dat ligt echter meer in de invulling die wij als luisteraar zelf geven aan hetgeen we niet verstaan, dan een specifiek gemaakte keuze. Dat is net zo iets als dat vrijwel elke Nederlandse volkszanger voor buitenlanders als een brakende trol klinkt. Dat is de uitspraak van de gekozen taal in het gekozen muzikale palet (en de brakke teksten, maar dat verstaat een buitenlander gelukkig niet); ondraaglijk voor menig (buitenlands) muziekliefhebber, maar vast geen bewust doel van Jan Smit en andere audioterroristen in dienst bij de TROS (instituut van volksvernageling, vervlakking en verdere stupidisering) om de Volendamse ziekte zo verder over den lande te verspreiden.
LEES HIER VERDER