Je zou haast denken dat Sacred Bones in de contracten laat vast leggen dat alle bands op het label minimaal een album per jaar moeten afleveren, ten hoogstens een elk anderhalf jaar. Vrijwel elke band op het label heeft namelijk een output die daar aan voldoet, één album per jaar. Zo ook Pop. 1280, dat in 2012 nog debuteerde met The Horror, een van de vieste noiserock platen van het jaar, wellicht enkel overtroffen door de saxofoon goorheid van K-Holes.
Bouwend op de erfenis van The Jesus Lizard, Swans, The Birthday Party, Cop Shoot Cop en Sonic Youth wrijft Pop. 1280 daar een dikke driekwartier met gefrustreerde posthardcore tegen de haren in. Pijnlijk, vies, luid, vies, compromisloos, vies, agressief en vies, een lijn die een jaar later eenvoudig wordt doorgezet op Imps Of Perversion. Misschien zelfs nog viezer en gefrustreerder dan het debuut spuugt Pop. 1280 hier als of de duivel met brandende poten op en neer over de ruggenwervel rent.
LEES HIER VERDER