Orchestra of Spheres: Nonagonic Now

Bij de eerste tonen van ‘Nonagonic Now’ wanen wij ons al in Midden-Afrika: Fela Kuti op een acid trip onder begeleiding van een goede set bezwerende beats. Maar de poliritmische afropop heeft buiten het geluid vrij weinig te maken met Afrika. Orchestra of Spheres is de nieuwste kiwi popsensatie, een kwartet dat de hypnotiserende poliritmische Afrikaanse muziek mixt met jazz, psychedelica, elektronica en krautrock elementen. Het zijn vooral de gitaren die voor de krautrock en de psychedelica zorgen, terwijl de gelaagde percussie er alles op lijkt te zetten om ons in trance te brengen. Iets wat in het bijna negen minuten durende ‘Ulululul’ ook zeker slaagt, maar niet altijd even plezierig is.

LEES HIER VERDER

Foxygen – We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace And Magic

De band noemt zich zelf ambassadeurs van de eenentwintigste eeuw, maar wel met een geluid dat de jaren 1960 nauwelijks ontstijgt. Hintend naar alles wat in deze jaren in de pop actief was, van Elvis Presley tot de flubber lippen van Mick Jagger, strooit Foxygen even ruimhartig met bloemen, vrede en magie als met gestolen of creatief gekopieerde riffs, refreintjes, arrangementen en coupletten uit deze jaren.

LEES HIER VERDER

Incubated XL in 013 en Cul de Sac

Zeven bands en één dj op één avond verspreidt over twee zaaltjes slechts van elkaar gescheiden door een weg en een pleintje. Tjeerd van Erve deed voor The Post Online verslag van Incubated XL op 11 januari en zag er zes hoogtepunten van Eurosonic, speciaal voor het Tilburgse publiek geselecteerd door de programmeurs van Incubate en 013.

White Fang in Cul de Sac

Doofheid vs. opgespoten lippen
Ah mai, wat waren het eind van de jaren 1980 mooi. De zon scheen altijd, college rock was booming, Sonic Youth bracht een meesterwerk uit, een stel geflipte studenten bedachten dat het wel een leuk idee was om in een band genaamd Trottoir te gaan spelen en de leden van Mile Me Deaf speelden in de zandbak (als ze al geboren waren). Onbevangen tijden waren het, waarin alles puur was, eerlijk en een mooi liedje gewoon een mooi liedje zonder opgespoten lippen en een goede marketingmachine. Tien snaren, een paar potten, pannen en drie mannen met een liedje en een drive deze overal te spelen, tot de doofheid erop volgt; Mile Me Deaf.

LEES HIER VERDER

The Fire Harvest – The Fire Harvest

There is this moment in the self-titled album of The Fire Harvest when you most likely will be cursing the quartet. Cursing them wholeheartedly from the depths of your soul. During the fifty-sixth second of the fourth minute in the fourth song on their debut you’ll feel betrayed. Betrayed for there is no fifty-sixth second in that fourth minute. Even though Secret Holy Place (that specific fourth song of three minutes and fifty-five seconds) has one of the best slow-core grooves of this year going on. The Fire Harvest lets the song die, starve slowly in a fade out. A fade out that comes ten minutes (too) early, because even on repeat that song is cut too short and you as a listener are left wanting. Wanting and waiting for more. Frustrated, as a junky who has set the needle but never got to the rush, the high or the damage. A trip cut short, the meditation broken.

In the line of artists like Low, Mount Eerie, Codeine, early Songs: Ohia and Karate, The Fire Harvest likes to take it slow (real slow). Two distorted guitars shriek and pound long stretched chords, whilst a drummer refrains from drumming most of the time and the vocalist proclaims his lyrics more than he sings them. Songs that have the same intensity as, and somehow remind me of, Dutch slow-core kings Solbakken (The Sounds In Our House and Laywer_Killer) pass by and just tear me apart. As with Solbakken, The Fire Harvest are mostly unknown in the Netherlands, but create a sound and – more importantly – an atmosphere that is comparable with the international sadcore/slow-core/whatever you want to name these bands that keep speed low and repetition high in their songs. Unknown (in which format does play a role, The Fire Harvest came on a limited Walkman with cassette), but nonetheless a gem to cherish.

Traumahelikopter – Kids/Bad Day 7″

The best way for a drummer to stick around with Traumahelikopter is to not learn or unlearn how to drum. Two toms and a crash is all you need to be able to play and preferably not with too many variations. The trio hailing from the upper north of the Netherlands wants to sound like a racket; dirty, sweaty and catchy as hell. Two guitars, two singers and a guy who beats two pots and a pan. Reminiscent of lofi blues punk bands such as The Oblivians, Traumahelikopter perfectly fits the current garage rock wave lead by Ty Segall playing catchy pop tunes in an uncompromising and forward focused fashion. Bad ass pop tunes that rock like a boat on full sea in the midst of Sandy.

In the last few years they have conquered many rock ’n roll heart with simple, raw and pure rock ’n roll, leaving a small film of sweat and passion on every stage they stood on, solo or as opening act of Mikal Cronin, Segall and the likes.

A passion which is also captured in Kids and Bad Day on the 7″ preceding their self-titled full length debut. Both are taken from the record and not only capture the essences of the band’s live performances, but also give a clear idea of the 28 minutes of sheer garage punk that this full length is going to give. Especially Kids is one of those fist-pumping-shout-a-long garage rock anthems that immediately can be sung along and never leave your audio memory again. One of the best out of the eleven tunes on the debut, but the other ten (including Bad Day) will be amongst the best and dirtiest rock songs you are about to hear in 2013.

Volksmuziek in Zeeland: IJdelheid der IJdelheden, alles is IJdelheid

Op de afsluitende zondag van Incubate had ik een afspraak met Tonnie Dieleman. Ruim een uur lang spraken wij, al snel vergezeld door Pim van de Werken, over zijn debuut als Broeder Dieleman, de Zeeuwse zeelucht, volkscultuur en het verdwijnen van die volkscultuur, het Zeeuws waarin de Zeeuwse zangerliederenschrijver zingt, maar vooral over religie. (Luister zelf tijdelijk hier)

“Here! Wat bent U goed voor slechte mensen!”, de kernzin uit Zinge Bij Beurte, het meest dreigende nummer op Alles Is IJdelheid. Broeder Dieleman legt hier samen met Pim van de Werken duistere drones onder beklemmende spreuken uit donderpreken. De meest indringende anderhalve minuut die het Nederlands muzieklandschap het afgelopen jaar heeft geleverd. De reformatorische angst te falen in de ogen van de alwetende God wordt je om de oren geslagen.

De kerk is niet meer weg te denken
Een jargon dat niet gebruikelijk is in de Nederlandstalige muziek, maar Tonnie Dieleman speelt er bewust mee. Het is de taal waarmee hij is opgegroeid en een boodschap die hem met de paplepel is ingegoten, motieven en thema’s die hem helemaal eigen zijn. Hij is weliswaar geen lid van de gemeenschapsgod meer, met zijn vierentwintigste uitgetreden uit de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt en vanaf zijn achttiende levensjaar niet meer kerkgaand, maar die kerk is niet meer uit hem weg te denken. “Ik heb tot mijn twaalfde alleen op een Gereformeerd Vrijgemaakte school gezeten, eigenlijk geen ongelovige gezien tot ik op de Middelbare school kwam. Tot die tijd kreeg ik alleen het denken van de kerk mee.”

LEES HIER VERDER

Cate Le Bon – CYRK

 

‘CYRK’ is het tweede album van Cate Le Bon, liedjesschrijver en zangers uit Wales. Tien lofi opgenomen nummers die een brede variëteit van rariteiten in zich dragen. Licht afwijkende gitaarloopjes, haar stem net tegen de grens van het betamelijke aan, een orgelpartij die tegendraads wrijvend de haren op de huid recht overeind zetten, Cate Le Bon maakt liedjes die charmant lijken maar dat net niet zijn. Net als Liz Phair weet Le Bon met ogenschijnlijk kleine popliedjes én de aandacht vast te houden én enorm te irriteren.

LEES HIER VERDER

Stubborn Heart, iemand nodig?

Trage, haast achteruit hobbelende beats, een zwoele met treurnis geladen stem in een donkere elektronische sfeer. Ik kan hier met allerlei prachtige termen gaan gooien, iets met dubstep, minimal, pop, postdubstep, of een bak aan vergelijkingen optrekken waar dan The XX, James Blake, James Woon en vergelijkbare R’n’B, dubstep en soul minimalisten uitrollen. Prachtig allemaal dat ik dat kan, even pochen met alle termen die ik heb geleerd en paraderen met alle platen die ik ooit heb gehoord. Maar ik kan ook een video plaatsen. Liefst met in hoofdletters en met uitroeptekens dat Stubborn Heart, een duo uit Engeland, een prachtige popplaat hebben gemaakt. Eentje met een ziel, eentje met tranen, maar vooral eentje met een krachtig eigen geluid. PosthiphopRnBDubstepTriphopSOULwhateverisme voor mensen met een hart vol empathie en een hoofd dat anders wil.

Bear In Heaven – I Love You, It’s Cool

Elke recensie van dit album zal met de website beginnen. En dan met name de ruis in de achtergrond. De stream van het nieuwe album is namelijk vertraagd tot een totale speelduur van 2709 uur.

Dat zijn 113 dagen, waarvan op het moment van schrijven nog vier te gaan. Dan is de volledige plaat van begin tot eind afgespeeld en wordt hij officieel op normale snelheid uitgegeven. Een ludieke promo campagne, een kunstproject en een goede (1 april-)grap in één.

Op volle snelheid leunt Bear In Heaven zwaar op psychedelische indierock en de meer experimentele elektronica. Muziek die het gebruik van parafernalia overbodig maakt, daar deze luistert als een kleurrijke trip. Meer nog dan op Beast Rest Forth Mouth worden de nummers gedragen door elektronica.

LEES HIER VERDER

Young Magic – Melt

Op wereldreis gaan en terugkeren met een wereldplaat. Kort samengevat is dat het verhaal achter het ontstaan van Melt, het debuut van Young Magic. Halverwege 2010 pakte Isaac Emmanuel zijn apparatuur in en liet Australië achter zich.

Het resultaat van zijn omzwervingen is Meltgeworden, het debuut van Young Magic dat in New York een trio werd. Elf nummers met daar tussen een aantal instant hits (You With Air, Night In The Ocean, The Dancer), terwijl de rest de standaard voor dreampop, chillwave en vergelijkbare genres simpelweg hoger legt.

Vergelijkingen met Flying Lotus, Grizzly Bear, Menomena, Nosaj Thing, Washed Out of Beach House zijn simpel te maken, maar slaan allemaal even goed de plank mis.

LEES HIER VERDER

25 mei 2012 in 013, mag u niet missen