Soms is het nodig dat je even door je platenkast gaat om te kijken wat je eigenlijk hebt. Niet alles dat ooit in die kast kwam, heeft altijd dezelfde aandacht gekregen of is even goed blijven hangen. Omdat je er geen tijd voor, het hoofd er niet naar stond of gewoon omdat je er toen nog niet klaar voor was. Geheel willekeurig heb ik deze De Conserven van Van Erve dus een stapel uit mijn kast gepakt en door geluisterd. Wat me (opnieuw) raakte of aan het denken zette, heeft deze week De Conserven van Van Erve gehaald. Niet echt veel nieuwe platen deze keer dus, al kan het nog best zijn dat dit eerste keer is dat u het hoort.
PONI – De Conserven van Van Erve djingle
Lushlife – The Waking World
Jon Porras – Black Mesa
Schammasch – Qadmon’s Heir
Patten – Words Collided
Anamanaguchi – We Die
The Posies – This One’s Taken
.gif From God – Kevin fell down the lube well…the prefect trap..
Dustin Wong – Toe Tore Oh
SORXE – Dependence Day
Charlie Jones’ Big Band – Until I Get Bald
Bonnie “Prince” Billy – Weaker Soldier
Het wordt een beetje voorspelbaar, maar ook deze Conserven van Van Erve weer een nummer van de nieuwe van Katadreuffe. Gewoon omdat het een van de fijnere platen van het afgelopen jaar is. Prachtig artwork ook, maar daarvoor zal je hem even zelf moeten aanschaffen. Verder gewoon weer een fijne mix van oude bekenden met minder bekende versies en wat onbekendere bands die minstens zoveel aandacht verdienen of hadden verdiend als de grote Nick Cave en PJ Harvey.
Gisteren, ergens rond 20:45 kreeg ik een berichtje van Bas Witte. “Fijne mix” schreef hij. Nu waren Nick van Den Ende en ik het daar volkomen mee eens, want in de Hall Of Fame stonden wij getweeën een aardige set plaatjes weg te draaien tussen de hardcore en punk bands van de december editie van Zaagmanz. Echter doelde Bas niet daarop, maar op de uitzending van De Conserven van Van Erve die woensdag 4 december de vroege avond van Omroep Tilburg vulde.
Mooie dromen zijn utopisch, beelden van een ideale wereld waarin alles zo gaat zoals jij graag had gewild dat het ook daadwerkelijk was gegaan. Althans, dat denk ik. Zelf kan ik mij over het algemeen niet zoveel herinneren van mijn dromen en wanneer dat wel het geval is, dan is dat meestal een bevestiging van het idee dat het maar beter is dat ik niet zoveel kan herinneren van mijn eigen dromen. Die zijn meestal niet zo utopisch. Eerder dystopisch en daarmee wellicht de spiegel van andermans perfecte droom, daar jouw gedroomde utopie altijd de nachtmerrie van een ander zal zijn.
Eens in de 365,24 dagen doen we als of het een hele bijzonder dag is. Niet om dat de zon schijnt, de wereldvrede is uitgebroken of omdat de heilland is geboren, maar omdat het de 365,24ste dag is in vele setjes van 365,24 dagen. En daarom dansen we, drinken we en doen we even alsof alles schoon is. En ook daar hoort een radioshow bij, of om Nancy Sinatra te citeren: “It’s my party, so I’ll make a radio show if I want to. You would make a radio show to, if it happened to you”.
Rust. Zijn ogen zochten in het turbulente niks van ochtend forenzen in hun dagelijkse lemmingbewegingen naar het werk naar een stukje rust.
Het is september. De herfst is binnengevallen en zo ook het jaarlijks opborrelende gevoel om alles te laten vallen, de plunjezak op te pakken en te vertrekken. Schaapherder worden in Schotland of een andere plek waar het er altijd uitziet alsof het september is en ik mij elke dag kan laven aan herfstweer. De gedachte alleen al geeft mij rust, een melancholische rust. Het is een dagdroom. Ik kan natuurlijk helemaal niks laten vallen, noch met de noorderzon vertrekken. Er zijn kinderen die op mij rekenen, verantwoordelijkheden die niet zomaar opzij kunnen worden geschoven. En er is een realiteitszin dat Schotland mij vast ook snel zal vervelen en dat op TV fluiten naar je herdershonden er heel mooi en romantisch uitziet, maar bij dagelijks dezelfde bewegingen ook gewoon in sleur gaat veranderen. Bovendien heb ik me laten vertellen dat ze zelfs in Schotland minimaal een week zomer hebben. Dus laat ik de droom een droom waarin ik vanuit de vallei over de millennia oude afgesleten bergtoppen heen staar om daar genot te vinden in de traag verschuivende patronen in het eeuwige wolkendek boven mij.
tjeerdvanerve 