Damien jurado is geen zonnebloem, hij is een locomotief

HAARLEM – Damien Jurado is deze week weer in Nederland voor het popfestival FabriQ. NU.nl sprak met hem over nieuwe muzikale wegen, het belang van gemeenschap en verandering.

Foto:  Sarah Jurado

Maraqopa is het tweede album dat Damien Jurado opneemt met producer en multi-instrumentalist Richard Swift, maar het eerste album waarop hij radicaal lijkt te breken met zijn eerdere – vrijwel altijd goed ontvangen – albums. Swift, die sinds korte tijd deel uitmaakt van de band The Shins, speelt hier volgens Jurado een zeer centrale rol in.

“Jarenlang heb ik albums gemaakt waar ik niet echt trots op was en waar ik ook niet echt bij betrokken was. Ik schreef de liedjes, kwam naar de studio om mijn rol in te spelen en met de rest hield ik mij niet bezig. Ik vond dat ik als een singer-songwriter moest klinken, want zo werd ik geportretteerd.”

LEES HIER VERDER

Bowerbirds – The Clearing

Voor The Clearing had Bowerbirds genoeg om van zich af te schrijven. De relatie tussen het schrijvende duo Beth Tacular en Philip Moore was op de klippen gelopen, Tacular had met mysterieuze klachten in het ziekenhuis gelegen.

De dood in de ogen gekeken en en passant ook nog de eigen hond overreden. Maar de dood keek weg, mysterieuze klachten verdwenen en het schip van hun relatie kwam weer los van de klippen. Met deze ellende in de knapzak verdween de band tijdelijk in een zelfgebouwde blokhut, in navolging van Bon Iver.

Dit om vervolgens in diens studio het daar geschreven werk op band te zetten. Een opluchting moet dat zijn geweest, als een opklaring bij een donkere hemel of een open plek in een diep donker woud. De elf nummers op The Clearing klinken namelijk stuk voor stuk als een bevrijding, positief en vol van energie.

LEES HIER VERDER

First Aid Kit – The Lion’s Roar

Emmylou Harris, de naam moet vallen in een recensie over ‘The Lion’s Roar’. De Zweedse gezusters Söderberg doen niet mysterieus over de eigen invloeden en noemen het tweede nummer van hun tweede album naar de country elf. Een liefdeslied waarin ookJune Carter, Johnny Cash en Gram Parson passeren, het kader gezet en de mosterd bekend. De twee kleinkinderen in deze country erfenis gaan zeer gedegen en geïnspireerd met het erfgoed om. Soms wat liefelijk, maar door Mike Mogis productioneel zo uitgewerkt dat het voortdurend interessant blijft om naar te luisteren.

LEES HIER VERDER

Telekinesis – 12 Desperate Straight Lines

Eenmansband Telekinesis! beheerst de kunst om de grootste ellende in lekker luchtige pop te stoppen. De tweede plaat van de uit Seattle afkomstige Michael Benjamin Lerner klinkt als een heerlijke wandeling op een zonnige dag. Twaalf nummers die beatmuziek en new wave bij elkaar brengen en daarmee een glimlach op het gezicht toveren. Bubblegum voor de oren, maar het moment dat je mee gaat zingen – en daar nodigt Telekinesis! voortdurend toe uit – besef je dat het leven van Lerner niet zo rooskleurig is.

LEES HIER VERDER

13 & God – Own Your Ghost

Na zes jaar hiatus komt er dan toch een opvolger van de onwaarschijnlijke samenwerking tussen de heren van Themselves uit Oakland en het Duitse The Notwist. Daar waar bij de naamloze voorganger de meeste nummers nog vrij eenvoudig terug te brengen waren naar of de Duitsers of de Amerikanen, is hier meer sprake van een gemengd geluid. Wel is nog duidelijk te onderscheiden wie het fundament heeft gelegd, maar elementen uit beide bands zijn overal duidelijk terug te horen. Hier en daar komt ‘Own Your Ghost’ in de buurt van het indie-hiphop collectief Subtle (niet verbazend, gezien Themselves daar zelf onderdeel van is) en zal daarmee ook een breder publiek aanspreken.

LEES HIER VERDER

Dark Captain – Dead Legs & Alibis

Met het tweede album ‘Dead Legs & Alibis’ is Dark Captain in naam in naam geslonken, maar in band gegroeid. Het duo dat Dark Captain, Light Captain was is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een vijfkoppige band. Begrijpelijk dan ook dat het geluid op de opvolger van ‘Miracle Kicker’ breder geluid heeft het debuut. Op het eerste gehoor lijkt echter de variatie geheel te ontbreken. Steeds dezelfde ingetogen zang, soms in even ingetogen koortjes. Vrijwel de gehele plaat een terughoudend up-tempo ritme, als een joggende man op het randje van de eindsprint, en roffeltjes op de gitaar. Alsof de band niet opgang wil komen, maar liever broeierig tegen de eruptie aanhangt. Die terughoudendheid herbergt echter meer spanning als de plaat meer aandacht wordt geschonken.

LEES HIER VERDER

Lazarus and The Plane Crash – Horseplay

Een sensuele dans tussen Tom Waits en een gipsyjazzorkest met Captain Beefheart op de achtergrond, doorweeft met kleine bleeps, blops en andere samples. Dat is Horseplay, het debuut van Lazarus and The Plane Crash, in één zin.

De plaat valt in eerste instantie al op door de vormgeving. Een grote rechthoek die wanneer je deze helemaal openvouwt een antiek ouijabord wordt. Al snel heeft de eigen fantasie daar een slangenvrouw, dwerg, krom gegroeide reus en bebaarde vrouw bij bedacht; het beeld van een rondreizend rariteitencircus in de jaren dertig.

Een beeld dat door de muziek vervolgens wordt bevestigd. Op ingenieuze wijze patchen de Britten blues, jazz en balkanmuziek aan elkaar alsof het altijd zo heeft moeten zijn. Absurde dronkemansballades waar de rauwe zanger haast over de eigen tong lijkt te struikelen, net zoals trompet, saxofoon en gitaar steeds in strijd om de voorste rijen met elkaar zijn.

LEES HIER VERDER

The Men – Open Your Heart

Nog geen negen maanden geleden deed The Men met Leave Home menig punkliefhebber de mond openvallen. Bruut, hard, maar doorspekt met psychedelische invloeden. De kans is groot dat de mond verder openvalt bij Open Your Heart.

Het derde album van het kwartet uit New York in even zoveel jaar is namelijk minstens zo goed als dat deze anders dan de voorganger is. Was deze grimmig en zwaar, Open Your Heart is zonnig, warm en open. Nog steeds geënt op punk laat The Men hier meer de invloeden van Sonic Youth, Sebadoh en Dinsoraur Jr. gelden.

Noisie indiepunk die in geluid en positiviteit floreren. Met openers Turn It Around en Animal denk je nog even in een klassieke punkrockshow terecht te zijn gekomen, ergens eind jaren zeventig. Prachtmateriaal voor een zwetende moshpit en om met gebalde vuist in de lucht mee te schreeuwen.

 LEES HIER VERDER

 

William Fitzsimmons – Gold In The Shadow

Met Gold In The Shadow zegt William Fitzsimmons zijn meest hoopvolle plaat tot op heden te gemaakt. Na Goodnight en The Sparrow And The Crow – twee albums over scheiding en de relatie tot zijn vader – blikt de folkpsycholoog nu vooruit.

Nu is hoopvol een zeer relatief begrip. Zeker als we de teksten van Fitzsimmons erbij nemen. Het herhaaldelijke verzoek “Cut me open please” in Psychastenia, of “I get the sense that we’re all chasing after the same simple thing that I don’t understand” in Tied To Me, geven een vreemde kijk op hoop.

LEES HIER VERDER

Jesse Sykes & The Sweet Hereafter – Marble Son

Met de oud bassist van Sunn O)) en de ex-gitarist van Whiskeypriest in de band lijkt de eerste onmogelijkheid te ontstaan. Tel daar bij op dat Jesse Sykes haar stem leende aan Altar, dat dit jaar op Roadburn staat, dan is de verwarring vrijwel compleet. Tot dat je de eerste tonen van Marble Son hoort, dan valt alles op zijn plaats.

De psychedelische alt-country op het vierde album van Sykes en haar hiernamaals, heeft die zelfde bezwerende sfeer over zich als in de doomnetalhoek van deze Southern Lord-bands.

LEES HIER VERDER