Boogerd, Rasmussen, Armstrong; je zou haast denken dat Low deze verloren wielergeneratie in gedachte had toen zij Plastic Cup schreven. Eenzaam fietsend tegen de wind, figuurlijk uit het zadel gestoten. Inwendig wenend en terugdenkend aan de dagen dat zij op de hoge schilden van het heldendom waren getild, kunnen zij nu op weg naar de horizon met een nieuwe lijflied op de oren. En dan meezingen, Well you could always count on your friends to get you high/ … /…/ You could fly/And now they make you piss into a plastic cup and give it up.
Gevallen helden
Gevallen helden, verguisd door het zelfde meereizende en wegkijkende wielercircus dat hun ooit op die schilden hees. Koningen waren zij. Koningen met in hun gevolg de narren van de sportjournalistiek en sportsponsoring die allemaal ‘van niets wisten’. ALLEMAAL. Bijna zie je Boogerd voor je. Status kwijt, vrienden kwijt, carriere kwijt, zijn “dansen op ijs”-trofee afgestaan aan een wraakvol en talentloos Volendams wicht. Nooit meer onder de ondergaande Franse zon met op de achtergrond uitgestrekte wijngaarden. Nooit meer aan tafel bij een man met een geveinsde kritische houding of in gesprek met adorerende mediamakers met de onwetendheid van de Duitsers in 1945. Voor altijd zit hij, Boogerd, de nationale wielerheld, gebogen over de laatste plastic beker waarin hij zijn laatste frauduleuze wielerplas druppelde. De treurnis, de eenzaamheid en snijdende pijn bij elke herinnering aan zijn moment van slijk; de bekentenis en de golf van geveinsde verbazing en verontwaardiging daarna.
Troost wordt echter door Low geboden, over duizend jaar is iedereen dit vergeten. Of zo Alan Sparhawk het zingt
The cup will probably be here long after we’re gone
What’s wrong
They’ll probably dig it up a thousand years from now
And how
They’ll probably wonder what the hell we used it for
And more
This must be the cup the king held every night
As he cried.
Terug bij koning zijn ze dan, de gevallen en verloren wielergeneratie.
tjeerdvanerve 