De laatste release van Jason Molina stamt alweer uit 2009; een donkere folk en country plaat in collaboratie met Centro-Matic voorman Will Johnson waar de treurnis vanaf druipt. Tergende en getergde alternatieve country die diep in de huid snijdt. Elk woord gemeend, elke toon snerpend scherp.
En daarna verdween Molina van de radar, “ernstig ziek” was de mededeling toen de Europese promotietoer voor deze samenwerking werd afgeblazen. Lichamelijk verzwakt en psychische verstrooid, zo klonk het in het geruchtencircuit. De zes platen die – volgens Jason Molina in een interview in 2009 met ondergetekende – nog onafgerond ergens op een plank lagen, zouden daar blijven liggen en de bovengenoemde collaboratie nooit de aandacht krijgen die deze verdient.
“Is dit de nieuwe Madonna?”, klinkt verzuchtend van de bank. Partners van Gonzo (circus) medewerkers hebben het zwaar te verduren. Het ene naar het andere album passeert ongevraagd de revue, vaak in herhaling. Maar nee, het is niet ‘MDNA’ dat de woonkamer nu vult, maar ‘Always The Light’ van Elika. Een album waarop de het duo inderdaad klinkt als Madonna, maar dan wel in een spannende samenwerking met Styrofoam, Lali Puna en de vroege His Name Is Alive. Dromerige shoegaze met de clicks en clacks uit de indietronic in pakkend melodische edoch eigenwijze composities.