Few Bits – Few Bits

Ik houd niet van zuchtmeisjes. Slechts bij hoge uitzondering kan ik daar een heel album van uitzitten. Meestal bands en liedjessmidse die verder gaan, meer diepte geven aan de lucht die langs de woorden glijdt bij elke warm omhelzende zwoel knuffelende of troostende zin. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Mazzy Star, ExitMusic en andere venijnige dames in de droompop. Liedjessmidse die alleen aan de oppervlakte lief klinken, maar onder de oppervlakte zingen over verlies, one-night stands en andere vieze, ellendige of duivelse zaken. Misschien is het dus niet zozeer het zuchtmeisjes, eigenlijk houd ik gewoon niet van lieve muziek, en de meeste zuchtmeisjes maken lieve muziek. Ook Few Bits is zo’n uitzondering.
LEES HIER VERDER

Low Vertical – We Are Giants: nog meer voer voor de vrij ravende geest

Onduidbare emotionele leegte om de warmte van eenzaamheid in te vinden

In 2011 voerde Low Vertical mijn eindejaarslijst aan. Zo onder de indruk was – en ben – ik van het debuut I Saw A Landscape Once op het Belgische kwaliteitslabel ZealRecords. Oogstende uit de indietronic, indierock, slowcore en zelfs emocore voor de arrangementen, bevatte vrijwel elk nummer een verrassende wending. Zo verrassend en overtuigend dat ik bij de eerste keer beluisteren van dat debuut er van overtuigt was dat ik op een nieuwe Belgische superhit zat, de volgende dEus zo gezegd, in lijn met de wijze waarop NME elke nieuwe kleine Britse band met een marginale hit op de cover pleurt en omdoopt tot The New Beatles of de redding van de rock ‘n’ roll.

Maar goed, ik ben niet de NME en mijn enthousiasme over een plaat of een band ten spijt, zal dat geen cover op – nog steeds – een van de meest invloedrijke muziek magazines van de wereld opleveren. I Saw A Landscape Once had geen Suds & Soda, en binnen Nederland was er – buiten een enkele sessie bij 3voor12 en een verdwaalde recensie – geen aandacht voor deze Belgen. De verrassing van het debuut veranderde daarom bij mij naar vol verwachting wachten op de tweede. Met We Are Giants is dat wachten dan eindelijk voorbij en wordt de belofte van het debuut volledig ingewilligd.

LEES HIER VERDER

Gitarist Dirk Thielemans van ‘Believo!’

Er zijn van die labels die je in het hart sluit, in de wetenschap dat vrijwel elke release die deze de wereld in pompt direct de kast in kan worden geschoven; juweeltjes, stuk voor stuk. Het Belgische ZealRecords is voor mij een van die labels. Ook dit jaar weer verantwoordelijk voor een aantal verrijkingen van de platenkast; Tomàn, Isbells of Mad For Mountains om slechts drie namen te noemen. En ook Believo! uit Kortrijk kwam na drie jaar eindelijk met een opvolger op het debuut Radical Myth. Het tweede album Hard To Find, donkere indierock in de lijn van Sebadoh, Hüsker Dü en meer van dat soort vroeg jaren ‘90 indierock. Reden om contact op te nemen met gitarist Dirk Thielemans over het nieuwe album van het trio.
LEES HIER VERDER

Zealrecords – Raketkanon uitgelicht

Er zijn van die labels die je in het hart sluit, in de wetenschap dat vrijwel elke release die deze de wereld in pompt direct de kast in kan worden geschoven; juweeltjes, stuk voor stuk. Het Belgische ZealRecords is voor mij een van die labels. Ook dit jaar weer verantwoordelijk voor een aantal verrijkingen van de platenkast; Tomàn, Isbells of Mad For Mountains om slechts drie namen te noemen. Maar meest opvallend op ZealRecords dit jaar was het debuut van het Gentse kwartet Raketkanon, wellicht de beste release uit de Benelux van het afgelopen jaar.

LEES HIER VERDER

Low Vertical – I Saw A Landscape Once

In 2009 tipte de Belgische radiozender Studio Brussel de Low Vertical al op haar site. De band deed hen mede dankzij de ijle zang denken aan Radiohead. Nu, bijna twee jaar later, is daar het debuut van de Vlaamse kwartet. En dat debuut maakt deze tip meer dan terecht.

LEES HIER VERDER