A Balladeer – I Can’t Keep Track Of Each Fallen Robin

Even leek het of Marinus de Goederen een punt had gezet achter A Balladeer. In 2010 kwam de liedjesschrijver met zijn eerste soloplaat onder de naam Mr. A Balladeer, waaronder hij ook door Nederland reisde.

Maar vier jaar na Where Are You, Bambi Woods? is Marinus de Goederen terug met A Balladeer. I Can’t Keep Track Of Each Fallen Robin ligt mooi in lijn met de plaat uit 2008 en soloalbum Sorry, Kid. Het vierde album van de band uit Amsterdam heeft namelijk veel van de ingetogen spanning die ook te vinden is op het soloavontuur.

Kleine liedjes die, ondanks goed gevulde arrangementen, klein zijn gehouden rondom de melancholische woorden van de liedjesschrijver. A Balladeer zoekt de treurnis op, maar ook troost in twaalf warme rockballads. Centraal daarin de krakerige stem van De Goederen.

LEES HIER VERDER

Flying Lotus – Until The Quiet Comes

Cosmogramma was de plaat waarmee Steve Ellison in 2010 de grenzen van de experimentele hiphop en triphop opzocht. Een baanbrekend album dat voortbouwt op de erfenis van DJ Shadow, DJ Krush en andere pioniers.

Op Until The Quiet Comes neemt Flying Lotus echter een klein stapje terug. Niet langer begeeft de Amerikaan zich op onbegaan en onontgonnen terrein, maar op zijn vierde album richt hij zich op de verfijning van de blauwdruk die hij tekende met Cosmogramma.

Een terrein waarbij hij meer terugvalt op de combinatie van jazz en hiphop. Dit weliswaar met iets vollere bassen en een vrijere beweging in de beats en hier en daar een flard uit Afrika in het geluid. Zo brengen de gitaren in Tiny Tortures de gedachten al snel richting de zuidelijke regionen van de Sahara.

LEES HIER VERDER

 

Ken Stringfellow – Danzig In The Moonlight

De muziekgeschiedenis is niet eerlijk. Met The Posies maakte Ken Stringfellow gedurende de jaren negentig een aantal van de beste albums van dat decennia. Maar vandaag valt zijn naam vooral omdat hij meewerkte aan de plaat van Carice van Houten.

Zijn cv liegt er echter niet om. Naast zeven studioalbums met Jon Auer als The Posies, bijdrages bij R.E.M. sinds 1999 en een rol in de wedergeboorte van Big Star als bassist (achter Alex Chilton), is Stringfellow niet te beroerd om overal waar gevraagd zijn onontkoombare pophooks rond te strooien.

Een druk man, dus, wat verklaart dat het acht jaar moest duren alvorens Soft Commands (2004) een opvolger kreeg. Acht jaar waarin Stringfellow wel aan solowerk schreef, en het ook opnam, maar er nooit aan toekwam het verder uit te werken of uit te brengen.

LEES HIER VERDER