Le Corbeau – Moth On The Headlight

Donker en dreigend, het derde album van Le Corbeau heeft de sluier van de nacht over zich, de sfeer van de wereld tussen waken en slapen, daar waar spoken rondwaren. Een diepe val uit de realiteit in het gat van de dromen. Maar dan wel het soort dromen waarna je badend in angstzweet ontwaakt. Op ‘Moth On The Headlight’ gebruikt Øystein Sandsdalen (tweede gitarist van Serena-Maneesh) bouwstenen die eerder gebruikt zijn door Morphine,Girls vs. Boys en Sonic Youth om tot een beknellende noiserock plaat te komen. Zelden werd een saxofoon zo effectief ingezet in een muur van gitaargeweld als op deze plaat. De mystiek druipt al van het geluid wanneer het riet de angst de boxen inblaast.

LEES HIER VERDER

The Horse Company – Olympus

Na het rootsrockdebuut heeft The Horse Company met Olympus besloten er een indiesausje overheen te gooien. Een fijne mix van Pedro The Lion, Guided By Voices en Kings Of Leon is het resultaat.

Foto: Excelsior

Om hier achter te komen, moet je echter wel een paar keer naar deze plaat luisteren. Olympus is geen plaat die direct goed in het gehoor ligt. Sterker nog, bij een eerste luisterbeurt zul je zelfs geneigd zijn om heel hard op stop te drukken.

Net als door David Bazan, Will Oldham of Robert Pollard wordt de emotioneel-geladen-net-niet-vals toon opgezocht. Alleen lijkt Hilberdink in bijvoorbeeld Starting To Get Better net over dat lijntje heen te stappen.

LEES HIER VERDER

Vitalic – Rave Age

In de jaren dat in Engeland met wetswijzigingen de steeds groter groeiende ondergrondse ravescene vakkundig de nek werd omgedraaid, zette de Fransman Pascal Arbez zijn eerste stappen in de electrowereld.

Nu, ruim vijftien jaar later en zeven jaar na zijn eerste langspeler, komt hij terug met een album dat zowel als een ode alsook een tijdscapsule lijkt aan de eerder beschreven periode. Twaalf electronummers die even goed twee decennia terug over de ravende massa hadden kunnen rollen.

Weinig nieuws onder de zon, dus. Vitalic levert waar hij goed in is, maar voegt daar ten opzichte van de twee voorgaande albums weinig aan toe. Rave Age is zelfs een vrij platte plaat met een aantal vrij voorspelbare werken. Voorspelbaar, maar desalniettemin met een sterke werking op de dansspieren.

LEES HIER VERDER

The Posies – Blood/Candy

Vanaf het eerste album – Failure – in 1988 vallen in recensies van The Posies twee vergelijkingen te lezen. Ten eerste wordt het singersongwriter duo dat de kern van de band vormt keer op keer vergeleken met het duo Lennon/McCartney. Ten tweede is er de voortdurende verwijzing naar Big Star.

Helaas heeft het de band uit Seattle nooit het succes opgeleverd dat The Beatles wel had. Dit terwijl toch elk album dat de heren in de jaren ’90 afleverden een juweeltje in powerpop en collegerock was.

Het uitblijven van groot succes leek de band eind jaren ’90 de das om te doen, toen het kwam met wat de laatste plaat had moeten zijn; Success.

 LEES HIER VERDER

Carlton Melton – Pass It On

Een duidelijkere verwijzing naar de invloed waaruit Pass It On is ontstaan had de titel van deze plaat haast niet kunnen hebben. Nog nauwelijks staat de cd aan, of het is al wel duidelijk wat de bandleden voor en tijdens de opnames hebben doorgegeven. Waarschijnlijk was het oefenhok net weer vrijgegeven van de toppen die er enkele dagen hadden gehangen om te drogen, en is de band daarop maar meteen de oogst opgaan roken. Want zelfs alleen al wanneer je naar Carlton Melton luistert, word je zo stoned als een aap. Lome psychedelische rock met lange drones die als de wind rond je hoofd blazen, beheersen voor een goede 70 minuten je kamer. Uit het niets poppen concentrische cirkel is paarse vlakken op die hypnotisch op je in beginnen te draaien.

LEES HIER VERDER

Een eerbetoon aan Jason Noble

Jason Noble is dood, op 4 augustus 2012 overleden aan de gevolgen van een vorm van kanker die langzaam aan het zachte weefsel aantast en wegvreet. Ik begrijp dat er geen vlaag van pijn door u heen gaat wanneer u dit leest, geen gevoel van verlies, geen grootse leegte, maar voor mij is dit een gemis; een stukje van mijn persoonlijke muziekgeschiedenis overleden. In 1994 was ‘Rusty’, de enige plaat van Rodan, een van de platen die mij omver bliezen in “de vormende jaren’. Drie jaar eerder had Slint  met ‘Spiderland’ het fundament – en daarmee de lat hoog – gelegd voor de math- en postrock, stadsgenoten Rodan bracht op ‘Rusty’ dat geluid weer een stap verder. Of eigenlijk terug, de hardcore die Slint had gestript tot het minimale werd in de explosies terug gebracht. De band uit Louisville stripte net zo goed het geluid tot het minimale, maar de spannig, angst en weggedrukte depressie kwam op ‘Rusty’ feller uit de boxen.De productie door Bob Weston, bassist in Shellac, zal daar zeker een rol in hebben gespeeld. De band eert hem in ieder geval flink door de LP die uit de opnames rolt zijn bijnaam mee te geven. In het gitaargeluid is in ieder geval de hardcore hand van Weston terug te horen, vies, hard en scherp worden Jason Noble en kornuiten in een gruizige lofi productie in de oren gespuugd.

LEES HIER VERDER